HISTORIA NA 102!

Dzisiaj przytoczę historię, którą w 1959 roku opowiedział pewnej dziennikarce Jan Brzechwa. Ponieważ mało kto zna to zdarzenie, więc powtórzę je niemal dosłownie. Oddaję więc głos bohaterowi…

…pewnego dnia spotkałem się z moim przyjacielem, Erykiem Lipińskim. Spojrzał na nie spode łba i rzekł zgryźliwie:

– Poderwałeś mi dziewczynę.

– Mów wyraźnie, o co ci chodzi? Gdzie? Kto? Jaka dziewczyna?

– Kira.

– Nie znam żadnej Kiry.

– Nie udawaj, Kira. Świetna dziewczyna.

– Daje słowo, że nie znam.

– Sama mi powiedziała.

– Że niby co?

– Że niepotrzebnie tracę czas, bo zakochana jest w tobie.

– We mnie?

– Tak.

– To chyba jakiś kawał. Nigdy nie widziałem na oczy żadnej Kiry.

– To dziwne. Oświadczyła mi, że dzisiaj ma z tobą randkę w „Świteziance” i że jeśli chcę, to mogę przyjść i przekonać się.

– Pójdziemy razem.

Przed wieczorem udaliśmy się do restauracji. Zajęliśmy stolik. Obok siedziała śliczna blondynka w towarzystwie niepozornego faceta w okularach. Eryk zapytał:

– Nie znasz jej?

– Pierwszy raz ją widzę.

– Trzeba tę sprawę wyjaśnić.

Podszedł do stolika, przywitał się z Kirą i przedstawił się tamtemu panu.

– Brzechwa jestem – powiedział facet w okularach.

– Pani Kiro – rzekł Eryk – chciałem przedstawić pani mego przyjaciela.

Złapał mnie za rękaw, przyciągnął bezceremonialnie do stolika i rzekł z tryumfującą miną:

– Pozwoli pani… Pan Brzechwa. Pan Jan Brzechwa – dodał z naciskiem.

Facet w okularach zaprotestował:

– Przepraszam, ale to ja jestem Brzechwa.

– Pisarz?

– Tak, pisarz.

– Wobec tego trzeba będzie obejrzeć dowody osobiste, żeby sprawdzić, który z panów jest prawdziwy.

– Jestem tego samego – zdania rzekł mój sobowtór.

Sięgnął do jednej kieszeni, potem do drugiej, wreszcie oświadczył, że dowód osobisty zostawił w płaszczu. Wstał i spokojnym krokiem udał się do szatni. Czas upływał, ale facet nie wracał. Po prostu ulotnił się z kawiarni.

Kiedy sprawa się wyjaśniła, Eryk z właściwym sobie wdziękiem wyszedł z knajpki, rzucając mi ukradkiem spojrzenie pełne melancholii.

Zostałem sam z Kirą.

Początkowo była trochę onieśmielona, ale gdy siedliśmy do kolacji opowiedziała mi, jak zręcznie ów jegomość podszywał się pod moje nazwisko. I jak pomysłowo inscenizował związane z tym szczegóły. Obsypywał ją moimi książkami, jako ich autor, posyłał jej kwiaty i czarował z iście poetyckim wdziękiem.

Facet w okularach wykonał za mnie całą wstępną żmudną robotę i w gruncie rzeczy bardzo mi się przysłużył. Po prostu przygotował mi grunt do dalszej akcji.

Odtąd spotykałem się z Kirą codziennie. Eryk miał rację. To była świetna dziewczyna!